Choć jeszcze na początku minionego wieku to powiedzenie nie było oczywiste, a wręcz dalekie od prawdy, teraz niewątpliwie medycyna jest silnie reprezentowana przez przedstawicielki płci pięknej.
Wpływ kobiet i ich osiągnięcia na współczesną medycynę w ciągu tak krótkiego czasu był ogromy. Oczywiście miały one wkład, również we wcześniejszych epokach, jednak był on bardzo ograniczony przez nierówne szanse względem mężczyzn. Pierwszym i niezmiernie ważnym przetarciem szlaku w zawodzie było zdobycie dyplomu przez Elizabeth Blackwell, w 1849 roku otrzymała ona tytuł doktora medycyny. Nie oznacza to, że było jej łatwo, jako pierwsza kobieta-doktor w USA nie mogła znaleźć zatrudnienia, więc założyła własny szpital. Wiele lat później, bo dopiero w 1877, dyplom w zakresie nauk medycznych otrzymała pierwsza Polka Anna Tomaszewicz-Dobrska. Specjalizowała się w pediatrii oraz chorobach kobiecych, jej praca i uzyskany dyplom były ważnym krokiem w ułatwieniu kobietom w naszym kraju pracy w zawodzie lekarza.
O tamtego czasu zamieniło się w medycynie wiele, między innymi właśnie dzięki kobietom. Poniżej przedstawiamy kilka z tych, których wkład miał wpływ na zmianę oblicza współczesnej medycyny.
May-Britt Moser
Norweżka urodzona w 1963 roku w 2014 roku została laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny razem z Johnem O’Keefe oraz Edvard Moserem. Nagrodzeni zostali za wyjaśnienie i odkrycie budowy oraz działania neuronowego systemu lokalizacji przestrzennej tzw. „GPS mózgu”. Odkryli oni heksagonalną sieć komórek nerwowych koordynującą układ odpowiedzialny za precyzyjną orientację w otoczeniu. GPS mózgu tworzony jest przez neurony ośrodkowego układu nerwowego podczas eksploracji przestrzeni z pomocą zmysłów. W jego skład wchodzą „komórki miejsca” (hipokamp), „komórki sieci” (kora śródwęchowa) oraz „komórki ściany”, „kierunku głowy”. May-Britt wraz z mężem odkryła, że w korze śródwęchowej znajdują się komórki, które są pobudzane, kiedy organizm znajduje się w danym punkcie przestrzeni. W szczególny sposób tworzą heksagonalną sieć stanowiącą nasz wewnętrzny system kartograficzny. Para została odznaczona Nagrodą Nobla, jako piąte małżeństwo w historii.
Rita Levi-Montalcini
Włoszka Rita Levi-Montalcini zmarła w 2012 roku w Rzymie w wieku 103 lat. Była lekarką, embriologiem i neurologiem, studiowała na Uniwersytecie Turyńskim, jednak karierę akademicką zablokowały jej ustawy faszystowskie – Manifesto della razza, z powodu jej żydowskiego pochodzenia. Mimo to nie powstrzymały jej przed kontynuowaniem nauki, w swojej sypialni prowadziła laboratorium analizując wzrost komórek nerwowych. W związku z niemożliwością publikacji badań we własnym kraju wysyłała prace do czasopism w Belgii i Szwajcarii. W 1947 przeniosła się do Stanów Zjednoczonych na zaproszenie Uniwersytetu Waszyngtońskiego w Saint Louis, 9 lat później została profesorem tej uczelni do roku 1977. Była kierownikiem Instytutu Biologii Komórki Narodowej Rady Nauki w Rzymie. Swoją karierę poświęciła badaniom nad wzrostem komórek nerwowych, unerwienia czuciowego. Była odpowiedzialna za odkrycie tzw. czynnika wzrostu nerwu (NGF). W 1986 roku wspólnie ze Stanleyem Cohenem została nagrodzona Noblem w dziedzinie medycyny za odkrycia o istotnym znaczeniu dla zrozumienia mechanizmów regulujących wzrost komórek i narządów u zwierząt i ludzi.